ఎర్ర సైకిల్

నాన్న చనిపోయినాంక చాల ఏళ్ళు, ఆయన వాడిన అట్లాస్ సైకిల్ని మార్కెట్‌కి వెళ్ళడానికి, గ్రౌండ్‌కి వెళ్ళడానికి వాడేవాళ్ళం నేను, అన్న. రాన్రాను దానికి రిపైర్లు ఎక్కువ అవుతుండటంతో, మార్కెట్ నుండి సరుకులు, కూరగాయలు తీసుకురావడానికి మాత్రమే దాన్ని వాడేవాళ్ళం. కలర్ అంత పోయి, చిలుము పట్టి, తొక్కుతుంటే కిర్ కిర్ మంటూ సౌండు చేసేది.

ఒకయేడు శనగలు అమ్మి అప్పులన్నీ కట్టినాక, కొంచెం లెక్క మిగిలింది. అమ్మ అన్నని పిలిచి, "కొత్త సైకిల్ కొనుక్కోరా పో నాన్న" అని చెప్పింది. "ఇపుడు ఎందుకు మా కొత్త సైకిల్ వద్దులే.. చిన్నోనికి, పాపకి కొత్త బట్టలు కొందమమ్మా," అన్నాడు. "పండక్కి తీసుకుందాం లే నాన్న వాళ్ళకి. ఇపుడు నువ్వు పెద్ద కాలేజీకి పోతావ్ కొన్ని రోజుల్లో. నాన్న సైకిల్ పాతబడి పోయింది. అది కాలేజీకి తీసుకెళ్లేంతగ లేదు," అని చెప్పి ఒప్పించింది.

నాకు ఇంకా బాగా గుర్తు ఉంది – ఆ రోజు శుక్రవారం సాయంత్రం, అన్న రెడ్ కలర్ AXN DX రేంజర్ సైకిల్ తీసుకొని వచ్చినాడు. ఏదైనా కొత్త వస్తువు ఇంట్లోకి వస్తే అల్లాహ్‌కి షుక్రియ చెప్పాలని ఫాతెహా చదివి, టెంకాయ కొట్టి, చక్కర కలిపి అందరికి పంచేది అమ్మ. ఇప్పటికి కొనసాగుతుంది ఈ ఆనవాయితీ. ఆ కాలంలో ఎవరైనా కొత్త బండి కొన్నా, సైకిల్ కొన్నా వాళ్ళ పేర్లను రేడియం స్టికర్ వేయించేవాళ్ళు వాటిమీద. నేను కూడా అన్నని బాగా పోరు పెడితే, పేర్లు వేయించకుండా "MOM'S GIFT" అని రాయించుకొని వచ్చాడు. భలే సంతోషం వేసింది లే నాకు. నిజమే కదా, అది మాకు అమ్మ ఇచ్చిన గిఫ్ట్.

అన్న ఎపుడైనా కాలేజీకి ఆటోలో పోయినపుడు, సైకిల్ ఇంట్లోనే ఉండేది. నేను స్కూల్ నుండి మధ్యాహ్నం అన్నానికి ఇంటికి వచ్చినపుడు, సైకిల్ తీసుకెళ్తుండేవాడిని. మాకు మధ్యాహ్నం పూట ఇంటర్వెల్ ఉండేది కాదు. లాస్ట్ పీరియడ్‌కి ముందు నేను, షఫీగాడు "పాస్ (టాయిలెట్ ) వస్తుంది " అని అబద్దం చెప్పి, సైకిల్ చూసుకునే దానికి వెళ్ళేవాళ్ళం. మా షఫీగాడు, "అరేయ్ నీ సైకిల్ యాడికి పోదులేరా? ఆన్నే ఉంటది" అని చెప్తున్నా, వినకుండా వెళ్లే వాళ్ళం. ఈ సంగతి మా క్లాస్ వాళ్ళకి ఇప్పటికి తెలీదు (ఇది చదివాకా తేలుస్తాదేమో). ఆ టైంలో మా క్లాస్‌లో ఎవరిదగ్గర రేంజర్ సైకిల్ లేదు. ఇంగ్లీష్ మీడియంలో ఇద్దరి ముగ్గురి దగ్గర ఉండేది, కానీ అవి పాత మోడల్ సైకిళ్ళు. నాకు మా క్లాస్ వాళ్ళకి, మా కొత్త సైకిల్ చూపించి షో ఆఫ్ చేయాలనీ, అందరూ చూడాలంటే పొద్దున్న అసెంబ్లీ టైంకి సైకిల్ తీసుకెళ్లాలి. పొద్దున్న తీసుకెళ్లాలంటే ఇంట్లో అవకపోతుండే.. దేవుడు నా మాట విన్నాడనుకుంటా. టెన్త్ క్లాసుకి రాగానే హాలిడేస్‌లో స్పెషల్ క్లాస్సేస్ మొదలు పెట్టినారు. అన్నకి కూడా సమ్మర్ హాలిడేస్ కదా , అప్పుడప్పుడూ సైకిల్ తీసుకెళ్లి షో ఆఫ్ చేసేవాణ్ణి.

ఒక తమాషా సంఘటన చెప్తున్నా – మా స్కూల్ ఇంటికి దగ్గరలోనే ఉండేది. నేను, షఫీగాడి ఇద్దరం కలిసే వెళ్లే వాళ్ళం. ముందు చెప్పిన కదా, అప్పుడపుడు మధ్యాహ్నం పూట సైకిల్ తీసుకెళ్తూ ఉండేవాడిని అని, అలా అలవాటులో పొరపాటు ఎప్పటిలాగే స్కూల్ నుండి ఇంటికి అలానే నడుచుకుంటే వచ్చేవాళ్ళం. సైకిల్ తెచ్చిన సంగతి మర్చిపోయి, ఇంటికి వచ్చినాక యూనిఫామ్ తీసేటపుడు సైకిల్‌కి వేసిన కీ చూసాక సైకిల్ విషయం గుర్తొచ్చి, మళ్ళీ స్కూల్‌కి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి తెచ్చుకునే వాళ్ళం. ఇంకో తమాషా మేటర్ ఏంటిదంటే – షఫీగాడు ఎన్ని సార్లు సైకిల్ అడిగినా తొక్కడానికి ఇచ్చేవాణ్ణి కాదు. వాడు ఎక్కడ పంక్చర్ చేస్తాడో అన్న భయంతో, వాణ్ణి వెనకాల కూచ్చుబెట్టుకొని నేనే తొక్కేవాణ్ణి. నాకు ఫ్రెండ్స్‌తో కలవడం ఇష్టం ఉండేది కాదు. సైకిల్ వచ్చాక అదేపనిగా ఫ్రెండ్స్ ఇంటికి వెళ్లే వాణ్ణి. సైకిల్ తొక్కచ్చు కదా అనే ఉద్దేశ్యంతో, చాల దూరమైన పొలిటెక్నిక్ గ్రౌండ్‌కి అదేపనిగా వెళ్ళేవాణ్ణి.

పక్కింటి బాషా మామ తన సైకిల్‌ని ఎలా తుడుచుకుంటాడో చూసి, అలానే తుడిచేవాణ్ణి. ఆదివారం నాడు లేదా స్కూల్‌కి హాలిడే వచ్చిన రోజు, నీళ్ల పోసి కడిగే వాణ్ణి. చైన్ సౌండ్ రాకూడదని, పళ్ళుతోముకొనే బ్రష్‌కి ఈటా సబ్బు పూసి కడిగేవాణ్ణి. అదయ్యాక చీపురు పుల్లకి దూది అంటించి, దాన్ని కొబ్బరి నూనెలో ముంచి చైన్‌కి అద్దేవాణ్ణి."

సాయంత్రం ఆట్లాడీ ఇంటికి రాగానే, చూపు ఫస్ట్ సైకిల్ మీదే పడేది. అది కనబడకపోతే వెంటనే అమ్మని అడిగేవాడిని – “అన్న యాడికి పోయినాడు మా ?” అని. అన్న ఇంట్లో ఉండి సైకిల్ కనిపించకపోతే, సర్రుమని కోపం వచ్చేది – ఎవరో తీసుకుపోయినారని. వాళ్లు వెళ్ళాక, సైకిల్ చుట్టూ పిల్లల కోడి తిరిగినట్టు తిరుగుతూ చూసుకునేవాణ్ణి – కింద ఏమైనా యేసినారనో , డామేజ్ ఏమైనా చేసినారనో అని. ఎప్పుడైనా ఉన్నట్టుండి నిద్రలో మెలుకువ వస్తే, ముందు సైకిల్ ఉందా లేదా అని చూసుకొని వచ్చేవాణ్ణి. ఎంతో జాగ్రత్తగా, ఎక్కడ పంక్చర్ అవుతుందో అని గ్రౌండ్‌లో, రోడ్డుని శ్రద్ధగా చూస్తూ మెల్లిగా తొక్కేవాడిని.

10వ తరగతి ఫస్ట్ పబ్లిక్ ఎగ్జామ్ రోజు ఎప్పటికీ గుర్తుండిపోతుంది – అసలు ఏం జరిగిందో పూర్తిగా గుర్తు లేదు కానీ, ఒకటి మాత్రం స్పష్టంగా గుర్తుంది... ఆ రోజూ సైకిల్ తీసుకెళ్లలేదు. బిట్ పేపర్‌లో రెండు ప్రశ్నలకు సమాధానం రాయలేదు. "సైకిల్ తీసుకెళ్లలేదు అందుకే ఇలా జరిగింది" అనుకుంటూ, తరువాత జరిగిన ప్రతి ఎగ్జామ్‌కి సైకిల్ తీసుకెళ్లాను. (మూఢనమ్మకం అనుకుంటున్నారు కదా? కొన్ని సార్లు మంచి జరుగుతుంది అనుకున్నప్పుడు దేన్నైనా నమ్మాల్సిందే.)

రోజులు గడుస్తున్నకొద్దీ, సైకిల్ అంటే ఒక వ్యసనం అయ్యింది... సైకిల్ నా ఊపిరిలా మారింది. అది లేకపోతే ఏదో వెలితిగా ఉండేది.

టెన్త్ ఎగ్జామ్స్ అయిపోయి, రిజల్ట్స్ వచ్చాక ఇంటర్‌ జాయిన్ అయ్యాను. అదేంటో తెలీదు – నాకే ఇలా ఎందుకు అవుతుందో. ఇంటర్ కాలేజీ కూడా ఇంటికి దగ్గర్లోనే ఉంది. దూరం ఉంటే హాయిగా సైకిల్ మీద వెళ్లొచ్చు అనే నా ఊహకి బ్రేక్ పడింది. షఫీగాడు కూడా అదే కాలేజీ జాయిన్ అయ్యాడు. కాకపోతే, వాడు ఎంత చెప్పినా వినకుండా వేరే బ్రాంచ్ తీసుకున్నాడు. టెన్త్ పాస్ అయితే సైకిల్ కొనిస్తాం అని చెప్పారంట వాళ్లింట్లో. చెప్పినట్టే, సెకండ్‌ హ్యాండ్ సైకిల్ కొనిచ్చారు వాడికి. బ్రాంచ్ వేరు కాబట్టి వాడి టైమింగ్స్, నా టైమింగ్స్ వేరు ఉండేవి. అప్పుడప్పుడు సాయంత్రం పూట స్టడీ హావర్స్ లేనపుడు, కలిసి వెళ్ళేవాళ్ళం వాడి సైకిల్ మీద. "ఇంటికాన్నే కదరా, కాలేజీ ఎందుకు తీసుకొస్తున్నావ్?" అంటే, "పోరా నాయన, ఇన్ని రోజులు అడిగితే ఇప్పుడిపించినారు సైకిల్... దీని మీద వస్తే ఏమీ అరిగిపోదు లే" అని తీసుకొస్తున్నానన్నాడు.

నాకంటే కాలేజీ దగ్గర కాబట్టి, నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాడిని. కానీ చాలా మంది సైకిళ్ళల్లోనే వచ్చేవారు. ఎప్పుడైనా కాలేజీకి లేట్ అయినప్పుడు, స్టాండ్‌లో కొత్త సైకిళ్ళు ఏమైనా వచ్చాయా అని చూసుకుంటూ వెళ్ళేవాడిని. ఇంటర్‌లో కొన్ని రోజులు పోయాక కొత్త ఫ్రెండ్స్ అయ్యారు. ఒక రోజు అక్బర్ గాడు బ్రేక్‌లో చెప్పాడు – వాడిది కూడా రెడ్ కలర్ AXN సైకిల్ అని. బ్రేక్‌లో వెళ్లి చూసి వచ్చాను కూడా – సేమ్ మా సైకిల్ లాంటిదే. "అక్బర్ బాషా" అని రేడియం స్టికర్ ఉంది వాడి సైకిల్‌కి. సరిగ్గా తుడవడు అనుకుంట, దుమ్ము కొట్టుకొని పోయి ఉంది. ఆ రోజూ వాడు అడగలేదు కానీ, నేనే "మా సైకిల్ రేపు తీసుకొస్తా, చూడు" అని చెప్పాను. అదే నేను చేసిన తప్పు.

ఆరోజు ఇంటికి వెళ్ళగానే చెప్పాను – "రేపు నేను కాలేజీకి సైకిల్ తీసుకెళ్తాను" అని. ఎవరు ఏమి అడ్డం చెప్పలేదు. నేను మోనార్క్‌ ని కదా, నాకు అడ్డం చెప్పరు. చెప్పి ఉండి ఉంటే బాగుండేది.

ఆ రోజూ రానే వచ్చింది... నాన్న సైకిల్ పంక్చర్ అయ్యింది. ఇక తప్పదు – మార్కెట్‌కి వెళ్ళడానికి వేరే ఆప్షన్ లేదు, రేంజర్ సైకిల్ తీసుకెళ్లాల్సి వచ్చింది మార్నింగ్. నాకు కోపం వచ్చింది – కూరగాయల సంచి బరువుకి హేండిల్ పోతాది, సైకిల్ కలర్ కూడా పోతాది అని. గొడవ వేసుకున్నాను. పెద్ద సైకిల్‌కి పంక్చర్ ఎప్పించి మార్కెట్‌కి వెళ్లాలంటే, అన్నకి లేట్ అయింది. నాన్న, "నువ్వు మధ్యాహ్నం ఇంటికి వచ్చినపుడు తీసుకెళ్ళు" అని సర్ది చెప్పింది. "అట్నేలే" అని చెప్పి, కాలేజీకి పోయాను. అక్బర్ గాడికి కూడా అదే చెప్పిన సాయంత్రం, "చూపిస్తలే రా" అని.

ఆరోజు నా టైం బాగాలేదో మరేమో ... ప్రకృతి కూడా వద్దు అన్నట్టు హింట్స్ ఇచ్చింది మొద్దు బుర్ర తెలిల్యా నాకు.

ఎపుడు లేనిది లంచ్ ముందు క్లాస్ లేట్ అయింది ... అన్నం తినేసి రావడానికి 20నిమిషాలే ఉంది. ఇంటికెళ్లి తిని రావడానికి సరిపోతాది . మీకు చెప్పల్య కదా మా కాలేజికి రెండు వైపులా గేట్లు ఉంటాయి తూర్పు దిక్కున్న పెద్ద గేటే మెయిన్ గేటు. ఈ గేటు నుండి రావాలంటే బంగ్లా కాన్నుంచి తిరుక్కోని రావాలా, పడమర దిక్కున్న ఉండేది చిన్న గేటు . టైం లేకపాయ, చిన్న గేటు కాన్నే సైకిల్ పెట్టి క్లాసుకి పోయిన.

కెమిస్ట్రీ క్లాసు లో అక్బర్ గాడు అడగనే అడిగినాడు సైకిల్ తెచ్చినావా అని ... తెచ్చిన అన్నట్టు ఒక కన్ను మూసి తల ఊపినా.కెమిస్ట్రీ సారుతొ మా కెమిస్ట్రీ బాగుండేది... ఆరోజు స్టడీ హావర్ ఆయప్పదే. సార్కి కి ఏదో కథ చెప్పి, అక్బర్గాడిని "వాడి సైకిల్ తీసుకొని చిన్న గేటు దగ్గరికి రమ్మని చెప్పి" నేను సైకిల్ కాడికి పోయినాను.

అక్కడ నిలబడి ఆడ ఉన్న సైకిల్స్ అన్నిటిని చూస్తున్నాను... రెడ్ కలర్ లో ఒకటి లేదు. ఇంతలోనే అక్బర్ గాడు వచ్చి పిలుస్తున్నాడు బైట నుండి... వాణ్ని పిలిచినా వాడికేమైనా కనపడతాదేమో అని ... రెడ్ కలర్ లో ఒక్క సైకిల్ కూడా లేదు ఆడా.

నా కాళ్లు వణుకుతున్నాయి.

అక్బర్ గాడు కూడా చూసి "ఉరేయ్ నువ్వు ఉత్త అబద్దాలు చెప్తున్నావ్ కదా నీ దగ్గర సైకిల్ లేదు ఏమి లేదు" అన్నాడు.

జేబులోనుండి సైకిల్ బీగం తీసి చూపించిన వాడికి.

నాకు కళ్ళు బైర్లూ కమ్ముతున్నాయి. సైకిల్ ఎవరో దెంకపోయినారు(దొంగలించారు)అని నా మనసు చెప్తుంది... దానికి సాక్ష్యం ఇస్తున్నాయి నా కళ్ళు.

పెద్ద గేటు స్టాండ్ లో పోయి కూడా చూసిన, "మర్చిపోయి ఆడ ఏమైనా పెట్టిన" అని... నాకు తెలుసు అక్కడ పెట్టలేదు అని. "అక్కడ ఉంటుంది". నిస్సహాయత. నన్ను నేను మోసం చేస్కుంటున్నా. కానీ లేదు అక్కడ . చుట్టుపక్కల చాలా సేపు వెతికాము.. ఎక్కడ కనిపించలేదు.

అక్బర్గాడు నన్ను మా ఇంటికాడ దిగబెట్టి వెళ్ళిపోయినాడు. అమ్మకి ఏడుస్తూ చెప్తున్నా "కాలేజి కాడ సైకిల్ ఎవరో దెంకపోయినారని(దొంగలించారు) " అపుడే అన్న కూడా వచ్చినాడు.. సైకిల్ యాడ పెట్టింది అది ఇది డీటెయిల్స్ అన్ని తీస్కొని ఎతకడానికి పోయినాడు.

నాకు ఏడుపు ఆగడం లేదు ... అమ్మ సర్ది చెప్తుంది ఓ పక్క. "సైకిల్ పోతే పరిస్థితి ఏంటి.. మన ఆర్ధిక పరిస్థితి అంతంత మాత్రం... మల్ల కొత్త సైకిల్ కొనాలంటే లెక్క లేదు, స్కాలర్షిప్ తో కొందాం అనుకుంటే ఆ సంవత్సరం వచ్చిన స్కాలర్షిప్ తో టాటాఇండికాం ఫోన్ తీసుకున్నాం... పెద్ద సైకిల్ కూడా రేపో మాపో అన్నట్టుంది. దానికి రిపేర్ చేయించిన వేస్ట్.. నేను సైకిల్ తీసుకుపోకుండా ఉండాల్సింది" - అన్న పశ్చాత్తాపం.

నన్ను ఒకమాట పీడించడం మొదలైంది "సైకిల్ ఇంక లేదు "

ఉన్నట్టుండి అమ్మతో చెప్పాను ... "మా ఒకసారి బాబా(పెనుకొండ బాబా ఫక్రుద్దీన్ సాహెబ్ ) కి దుఆ(ప్రార్థన)చేసి చూడు మా" అని. సరే అని చెప్పి ఊదికడ్డిలు వెలిగించి అమ్మ దుఆ చేసింది సైకిల్ దొరకాలి అని ... అమ్మ దుఆ ముగించి రాగానే ఎదో కొత్త నెంబర్ నుండి ఫోన్ వచ్చింది ... అన్న రూపాయి ఫోన్ నుండి ఫోన్ చేసి చెప్తున్నాడు "మా సైకిల్ దొరికింది" ... అమ్మయ్య అనుకుంటూ ఉన్నపలంగా నేల మీద పడుకుండిపోయాను.

40నిమిషాల తర్వాత అన్న ఇంటికివచ్చి జరిగిందంతా చెప్పాడు.

సైకిల్ కోసం వెతికి వెతికి అలసిపోయి హోమస్ పేట లో ఉన్న లైబ్రరీ కాడ నిల్చుకొని ఉన్నాడంట అన్న. సరిగ్గా అన్న ముందరే దొంగోడు సైకిల్ ఆపి, పగులగొట్టిన బీగాన్ని సదురు తున్నాడంట. రెడ్ కలర్ సైకిల్ వెనక మడగర్ మీద మామ్'స్ గిఫ్ట్ అని స్టికర్ ఉంది. మన సైకిల్ ఇది, అని వెళ్లి వాడిని తోసేసి సైకిల్ తీసుకున్నాడు. "ఎక్కడిదిరా నీకు ఈ సైకిల్ యాన్నుండి దెంకొస్తున్నావ్" అని గట్టిగ అరిస్తే నిజం చెప్పాడు. కాలేజి లో నుండి ఎత్తక వస్తున్నాడంట, అమ్ముకొద్దాం అని పోతున్నాడు. వాడు మా కాలేజివోడే ... ప్రిన్సిపాల్ కి కంప్లైంట్ ఇచ్చి వస్తున్నా" అని చెప్పినాడు.

తర్వాత రోజు బాషా మామ కి చెప్పి కొత్త బీగం బిగించినం సైకిల్ కి.

ఆ సంధి నుండి సైకిల్ గురించి ఎక్కువగా ఆలోచించడం, పట్టించుకోవడం మానేసిన. ఫ్రెండ్స్ తో వెళ్ళినపుడు ఎవరైనా "నేను తొక్కుతా" అంటే ఇచ్చేవాణ్ణి. సైకిల్ కి కూడా అది అర్థం అయింది అనుకుంట. ఎపుడు పంక్చర్ అవని సైకిల్.. మధ్య మధ్యలో అది పంక్చర్ అవడం, వేయించడం జరుగుతుండేది. చెల్లి కోసం తీసుకున్న స్కూటీ పెప్ వచ్చిన తర్వాత పూర్తిగా మర్చిపోయాను. ఎవరు తీసుకెళ్లారో కూడా గుర్తు లేదు ఇప్పుడు.

"సైకిల్ ఇంకా లేదు" అనిపించాక మేము పడిన టెన్షన్, భాధ నాకు ఒక పాఠాన్ని నేర్పించాయి.

దేనితోనైనా ఎక్కువ అనుబంధం పెట్టుకుంటే, అది దూరమైనప్పుడు కలిగే బాధ అంతా ఇంతా కాదు.

బహుశా అందుకేనేమో, ఆ తర్వాత సైకిల్ విషయంలో నా అతి జాగ్రత్త, దాని గురించిన ఆలోచనలు క్రమంగా తగ్గిపోయాయి.

సైకిల్ మర్చిపోయినట్టు అనిపించినా, నాకు అది ఇచ్చిన జ్ఞాపకాలు ఎప్పటికీ మిగిలే ఉన్నాయ్